آئین مستان

یه مدینه، یه بقیعه، یه امامه ولی حرم نداره

سینه زن ها، کسی نیست تا روی قبرش یه دونه شمع بذاره

غریب آقام غریب آقام غریب آقام، آقام امام صادق

دل بی تاب، دیگه شد آب که تو آفتاب نه سایه بونی داره

نه یه خادم، نه یه زائر نه کنارش یه روضه خونی داره

فدا اشکت، فدا آهت، فدا قبرت آقا، فدای صبرت

یعنی میشه بیاد اون روز که ببینم می ریزم آب رو قبرت

مرد خسته، دل شکسته، دست بسته شبیه جدش حیدر

می برندش نیمه ی شب به زیر لب می گه مادر

غریب آقام غریب آقام غریب آقام، آقام امام صادق

دل مضطر ،آتیش در، اشک دختر دوباره توی مدینه

زنده کرده یاد مادر یاد بابا یادِ شکسته سینه

غریب آقام غریب آقام غریب آقام، آقام امام صادق

سلام بر تو و بر پاره  پاره پیکر تو

به اشک چشم تو و خون پاک حنجر تو

هزار حیف که مثل حسین در گودال

نبود تا که کند گریه بر تو خواهر تو

زنان کوفه زده دسته های نی آتش

ز بام خانه فرور ریختند بر سر تو

میان آن همه نامرد های مهمان کش

فقط در آن دل شب طوعه گشت یاور تو

درود بر لب عطشان و چشم گریانت

سلام باد بر آن یا حسین آخر تو

سکینه در حرم از غربت تو می گوید

رقیه گریه کند پا به پای دختر تو

ابا عبدالله اول روضه خون مسلم بخونه، چجوری روضه خوند؛ تا خبر شهادت دادند حضرت رفت تو خیمه مخدرات، همه دور آقا حلقه زدند، محرم ها روپوشاشون بالا زدند نگاه کردن دیدن حسین آروم آروم داره اشک میریزه، سرش آورد بالا گفت: بگید دختر مسلم بیاد، دختر جناب مسلم اومد تو بغلش نشست دیدن ابی عبدالله آروم آروم دست می کشه رو سر این دختر میخواد بگه آی مردم عالم دختری که بابا نداره، دختری که داغ دیده باید نوازشش کرد یاد بگیرن همه دختری که بابا نداره زدن نداره

گفت ای دست گل زیبایم

من از امروز تو را بابایم

دختر کوچک من خواهر توست

خواهر غم زده ام مادر توست

مادر بیا به دادم برس

آتش زده شد ای دل بر خانه ی من / شد همچو سرای فاطمه کاشانه ی من

از بس که در این مدینه غربت غوطه ور است / جایی نرسد نوای غریبانه ی من

دست بسته میان کوچه روان / پا برهنه دلم پر از غم فغان

پیر خسته شکستگی من عیان    وااای

گرچه بیمار پیر قد خمیده ام / کوچه ها را شبانه من دویده ام

در مدینه چه ها که من کشیده ام   وااای

مادر بیا به دادم برس

از موی سپید من ندارن شرم حیا / این دشمن دین مرا برد آخر به کجا

در آتش دود، خانه ی خود می شنوم / آوای حزین گریه های فاطمه را

همچو حیدر کشان کشان به سوی غم / همچو زهرا میان دود آتشم

ای مدینه ببین دوباره این ستم   وااای

دست پایم تهی ز قدرت توان / پیر مردم مرا نبر دوان دوان

خاطرات علی دوباره شد عیان    وااای

مادر بیا به دادم برس

از آتش غم نوای زهرا می شنوم / گویا که فشار میخ در را می شنوم

از کوچه و از طناب بر دسته بسته شده / فریاد غم علی تنها می شنوم

یاد یاس کبود یاس پرپرم / یاد تنهایی عزای حیدرم

یاد آن قامت کمان مادرم   وااای

یاد آن دست بازوی شکسته ام / یاد درد علی دست بسته ام

یاد آن زینب منون خسته ام   وااای

مادر بیا به دادم برس

کی از یادم میره اون اخلاص وفا

زنده موندم فقط با یاد جبهه ها

دریا دل بل صفا، عشق بی ادعا

یک به یک تا خدا پر می کشیدن

غرق شور نوا محو نور خدا

تا عرش کربلا پر می کشیدن

یار خمینی بودن عاشق های حسینی بودن

همه در شور نوا، همه در شور نوا

حسین آرام جانم، حسین روح روانم

تو قلب این دیار زیر این آسمون

تا ابد با شکوه میمونه اسمشون

صیاد، کاظمی، چمران، صادقی

آوینی، باقری، یادشون به خیر

همت، ردانی پور، کاوه، جهان آرا

زین الدین، باکری، یاد همشون به خیر

جون دادن عاشقونه تا با شکوه بمونه

پرچم کشورمون، پرچم کشورمون

هستیشون میدادن تا همیشه مستدام

سایه رهبرمون، سایه رهبرمون

حسین آرام جانم حسین روح روانم

اگه می بینی که دل شیعه پر از تاب و تبه

آخه عزادار غم و داغ رئیس مذهبه

اگه لباس سیاه به تن در به در مدینه ایم

سیاه پوشان آخرین کبوتر مدینه ایم

پرپر شد از کین، گل شقایق

می سوزد از درد، امام صادق

واي از غریبی

یه نیمه شب مدینه با تازیونه می بردنش

جلو چشاي بچه هاش وحشیونه می بردنش

وقتی زمین خورد روضه ي فاطمیه زنده شده

انگار بازم علی جلو فاطمه شرمنده شده

به یاد یاس پهلو شکسته

زد زیر گریه با دست بسته

واي از غریبی

اونا که با زخم زبون به قلب مولا نیش زدند

بازم تو شهر مدینه یه خونه رو آتیش زدند

وقتی که دود شعله ها از رو خونه شد بر ملا

شیر خدا گریه می کرد به حال پیر کربلا

با دل سوزان  با لب تشنه

جون دادش از آب نه زیر دشنه

واي از غریبی

یا مولا مددی یا امام صادق

کوچه کوچه غرق ماتم شد مدینه

خانه خانه صوت قرآن بس حزینه

میرود با دست بسته مثل حیدر

کرده یاد پشت در با زخم سینه

رئیس مذهب ما کشته ی زهر جفا شد

به یاد جد عطشان حجره یِ او کربلا شد

شده ز تازیونه خسته

تو کوچه ها با دست بسته

از روزگار دلش شکسته

یا مولا مددی یا امام صادق